Что такое слова на беларускай мове

слоік

1 слоўнік

|| Самыя вялікія на сённяшні дзень выдадзеныя арфаграфічныя слоўнікі рускай мовы ўключаюць 180 тысяч (акадэмічны слоўнік маскоўскага Інстытута рускай мовы) і 130 тысяч (слоўнік расійскага лінгвіста Мікалая Салаўёва) загалоўных слоў. У той самы час 17-томны «Словарь русского языка», які выдаваўся Акадэміяй навук СССР на працягу шаснаццаці гадоў (1950–1965) меў 150 тысяч слоўнікавых артыкулаў, а «Словарь современной лексики русского языка», выпушчаны ў першай палове 90-х гадоў, уключаў каля 170 тыс. загалоўных слоў.

2 слоік

|| Возьми вон тот слоик!

3 слоўны

4 слоўца

5 слоўнікавы

6 слоўнічак

7 слоісты

См. также в других словарях:

слоёк — слоёк … Словарь употребления буквы Ё

слоёк — сло/ёк/ … Морфемно-орфографический словарь

СЛО — Система лекарственного обеспечения «Симплекс» СЛО Северный ледовитый океан СЛО система лекарственного обеспечения СЛО Семья, любовь, Отечество с 2010 межрегиональное общественное движение … Словарь сокращений и аббревиатур

сло́во — слово, а; верить на слово; слово за слово; мн. слова, слов, словам … Русское словесное ударение

СЛОЁК — СЛОЁК, слойка, муж. (разг.). уменьш. к слой. Толковый словарь Ушакова. Д.Н. Ушаков. 1935 1940 … Толковый словарь Ушакова

слоёк — слоёк, слойка … Русское словесное ударение

слоёк — слоёк, слойк а … Русский орфографический словарь

слоёк — сущ., кол во синонимов: 1 • слоек (2) Словарь синонимов ASIS. В.Н. Тришин. 2013 … Словарь синонимов

слоёв — (род. п. мн. ч. от слой) … Словарь употребления буквы Ё

слоїк — іменник чоловічого роду … Орфографічний словник української мови

слоїти — дієслово недоконаного виду укладати шарами кул., розм … Орфографічний словник української мови

Источник

Шуфлядка, жменя и цёця. Чем русский язык в Белоруссии отличается от русского языка в России

Также его можно услышать от сельских жителей старшего возраста и небольшой части интеллигенции — идейных сторонников возрождения «мовы». Однако русский язык в республике имеет ряд особенностей.

Текущая языковая ситуация в республике, когда «великий и могучий» стал для белорусов доминирующим и общенациональным языком, начала формироваться в послевоенные годы. Тогда, в 1940–1950-е годы, активно происходил процесс урбанизации — массового переселения белорусскоязычных, но владеющих русским языком крестьян в города. Там они уже полностью переходили на русский язык общения.

Причём делали это абсолютно добровольно — никакой «насильственной русификации», как сейчас модно говорить у националистов, не было. Дело в том, что городская культурная жизнь в БССР была в основном на русском языке: он был основным для театров, университетов, самой популярной литературы, лучшего советского кинематографа, СМИ. И русский язык позволял крестьянам и их потомкам влиться в городскую среду, в то время как белорусский оставался распространённым только в сельской местности.

Тем не менее очень часто белорусов можно отличить от жителей средней полосы и других регионов России по говору, несмотря на общий язык.

Белорусское произношение

Белорусский язык по фонетике довольно сильно отличается от литературного русского произношения. «Мова» представляет собой смесь южнорусского наречия русского языка (с аканьем, яканьем и фрикативным [г]) и польского языка (с дзеканьем, цеканьем и исключительно твёрдыми согласными [ч] и [р]). Поэтому при переходе с диалектов местной «мовы» на «великий и могучий» большинство белорусского населения сохраняло привычную для себя фонетику и говорило по-русски, сильно «дзекая» и «чэкая»: [пачыму ты ня дзелаеш так, как нада?].

Из медийных персон подобный акцент характерен, например, для президента Белоруссии Александра Лукашенко, а также для многих чиновников и оппозиционных политиков. Например Зенона Позняка.

Но такой сильный акцент характерен по большей части для старшего поколения белорусов. Для тех, кто родился и вырос в деревне, с детства говорил по-белорусски, но потом переехал в город. Либо для жителей деревень, которые со временем стали говорить по-русски. Поэтому в городах он уже встречается довольно редко.

У тех же, кто уже родился в городе, акцент проявляется гораздо менее заметно — практически ушёл фрикативный звук [г], а звуки [ч] и [р] стали, как и полагается, мягкими. Единственное, что по сей день в речи белорусов остаётся неизменным, — это дзеканье и цеканье, а также редкое яканье.

Доцент Белорусского госуниверситета кандидат филологических наук Галина Гвоздович рассказывала, что белорусов в России вычисляют по звуку [ч], даже когда они его произносят мягко, по всем нормам «великого и могучего»: «Я спросила у своей московской подруги, как она определяет наших людей в России. Она ответила мне, что белорусов выдает звук [ч]. То есть, как бы мы его ни смягчали, все равно мы произносим его не так, как россияне. Даже у людей, которые живут в России около тридцати лет, проскальзывает белорусское [ч’]».

Лексика и синтаксис

Вместе с произношением белорусы перенесли в русский язык из белорусского и некоторые слова, смысл которых вряд ли поймет тот, кто не проживает в республике и не знает всех ее лингвистических тонкостей. Самое известное из таких — «шуфлядка». Так в Белоруссии называют выдвижной ящик в столе, комоде и любой другой мебели.

Среди таких слов также часто встречаются «шильда» (табличка на здании и рекламный щит), «жменя» (горсть), «гольф» (водолазка), «байка» (толстовка), «дзюбка» (кончик носа, от слова «дзюба» — клюв), «сёрбать» (хлебать), «разбурить» (разрушить), «закатки» (закатанные консервы).

Некоторые белорусские слова стали настолько известными, что закрепились на всём русскоязычном пространстве как литературная норма, например «драник».

Иногда в «белорусском русском» неправильно употребляется предлог с глаголом. Например, в республике можно услышать фразу «смеяться с кого-либо» вместо «смеяться над кем-либо» и «жениться с кем-нибудь», хотя правильно будет «жениться на ком-нибудь».

Русский язык 2.0?

Но особенности русского языка белорусов настолько редки, что вряд ли стоит говорить о некоем диалекте «великого и могучего» или о его национальном варианте. Русский язык сохраняет своё единство, которое формировалось на протяжении не одного века. Есть ли тогда смысл его искусственно фрагментировать на разные официальные варианты?

Тем более что с течением времени региональные особенности русского языка встречаются в Белоруссии немного реже — речь в республике становится всё более нормативной и менее отличной от языка россиян. Общее информационное и культурное пространство унифицирует.

Источник

Белорусский язык: история и развитие

Современный белорусский язык «железно» сформировался в конце 19-го века, но неужели его не было до этого момента? Всё не так просто)

Но 13-й век является и важной точкой в существовании единого и сильного Древнерусского государства. Земли современной Беларуси переходят под власть Великого княжества Литовского. Например, литовский князь Миндовг в 1250-х подчинил себе находятся Новогрудок,, Слоним, Полоцк и Гродно. У местного населения сменилась власть.

Важным событием стало издание Библии Франциска Скорины в Праге (1517—19)

Что стало со старобелорусским, раз он не прямой предок современного языка?

Люблинская уния 1569 провозглашала создание Речи Посполитой из Королевства Польского и Великого княжества Литовского. Польский язык постепенно вытеснил письменный старобелорусский язык из официальной сферы и употребления. Шляхта стала отдавать предпочтение польскому.

После 3-х разделов Речи Посполитой (1772, 1793, 1795) и вхождения земель в Российскую империю, языком делопроизводства становится русский. Простые же люди продолжали говорить на своём языке.

В 1840-м Николай I издал запрет, который касался использования белорусского языка в гос. учреждениях.

В 1867-м, после Польских восстаний, последовал запрет на печать белорусского языка латинской графикой в Северо-Западном крае. В него тогда входили 6 губерний: Виленская (Вильнюс), Ковенская (Ковно-Каунас), Гродненская, Минская губерния, Могилёвская и Витебская.

Во время восстаний 1863-1864 повстанец, дворянин Калиновский издает газету-листовку «Мужицкая правда» (Mużyckaja prauda)

После волнений 1905 были послабления и печать разрешили. В 1906—1915 издавалась газета Наша Нива. Она выходила как на белорусской кириллице (более свойственно восточным районам), так и на латинице.

Дальше: распад империи после ПМВ. 25 марта 1918 провозглашается БНР, которая существует менее года.

Судопроизводство переводилось на национальные языки. Конституция БССР 20-х была написана на 4-х языках: это белорусский, русский, польский и идиш.

Белорусский и идиш в некоторых местах были даже выше по статусу, но к 1930-х остались лишь белорусский и русский языки

В институт культуры активно приходили письма от общественных деятелей со своими предложениями.

Проводились конференция 1926 для обсуждения важных вопросов: многие хотели реформу правописания и азбуки. Как правильно отображать яканье на письме, нужно ли аканье в заимствованиях? Отображать ли ассимиляцию по мягкости, как в старомосковском (сосиська)?

Звали для обсуждения даже Тарашкевича и Яна Станкевича, но польское правительство отказалось выпускать их.

В 1933 создана комиссия по пересмотру русско-белорусского словаря. СНК БССР принимает постановление о реформах в лингвистике и морфологии (например, ввод причастий). Отныне слова: «революция, Комитерн, коммунизм, пролетарий» надлежало писать через «о», а не через «а». (Это правило действовало до 1958-го). Самое интересное, что надпись на гербе последовательно менялась:
«Пралетары ўсіх краін, злучайцеся!» → «Пролетарыі ўсіх краёў, злучайцеся!» → «Пралятары ўсіх краін, злучайцеся!» → «Пролетарыі ўсіх краін, злучайцеся!» → «Пролетарыі ўсіх краін, еднайцеся!» → «Пралетарыі ўсіх краін, яднайцеся!») «Злучайцеся» заменили на «яднайцеся» потому, что первое слово обозначало случку, спаривание животных.

В 1938—1947 годах первым секретарем ЦК Компартии Белоруссии был уроженец Кубани Пантелеймон Кондратьевич Пономаренко. Он начал деятельность по выявлению «польских шпионов» в деле лингвистики. Несмотря на то, что после вхождения западных земель в состав БССР он косвенно признал ошибки: исконные слова он посчитал придуманными в 20-е годы, вектор мысли остался неизменным. В 1938 многие деятели Академии наук, причастные к изысканиям в сфере языка, а также Тарашкевич были физически уничтожены.

Источник: Антон Сомин. Центр славянских культур. Белорусский язык: от Средних веков до наших дней

А почему ошибочно то? Вполне логично, что там, где не было судоходных рек начало происходить разделение языка, хотя славяне понимали друг друга свободно века до 10, если мне память не изменяет

А что касается древнерусского языка, то его итог решило падение редуцированных гласных

Но как-то не представляю древнюю Русь без Полоцка, а Московскую историю без войн с братской Литвой:)

Просто оставлю это здесь:

Лексическое сходство более 85 % означает, что два сравниваемые языка относятся друг к другу, вероятно, как связанные диалекты. Лексическое сходство — это только один из индикаторов взаимнопонятности двух языков, так как последняя часто зависит от степени морфологического, фонетического и грамматического сходств языков.

Сопоставляемый язык Процент общей лексики с русским языком

Справедливости ради, у французского и итальянского процент общей лексики выше (89%).

Для начала нужно сказать, что опять эти подлецы, птенцы гнезда Сороса из ВШЭ пытаются порвать на части русский народ!

Во главе белорусской письменности стоят 2 глубоко порочные идеи:

2) Чтобы писалось строго как слышится. Тоже абсолютно не нужно.

Например, в русском слове «молоко» 3 разных гласных звука, причем в разных говорах они разные. Они записываются одной буквой по простейшим правилам, и никому в России это не мешает. На Смоленщине спокойно живут себе в глубинке с чисто белорусским говором, пользуясь русской письменностью и не испытывая никакого дискомфорта.

Источник

Колькі гадоў беларускай мове? Факты і міфы

Як шмат пытанняў выклікае спалучэнне слоў «беларуская мова»… А колькі ж гадоў гэтай мове? Можа, яе прыдумалі пісьменнікі пачатку ХХ стагоддзя? А ці самастойная гэтая мова? Адкуль яна з’явілася і хто на ёй размаўляў? Ці захаваліся старажытныя тэксты на гэтай мове. Даём слова вядучаму навуковаму супрацоўніку Інстытута мовазнаўства імя Якуба Коласа НАН Беларусі, кандыдату філалагічных навук Ірыне Будзько.

Пра што пойдзе гаворка:

Колькі гадоў беларускай мове?

Беларускай мове столькі ж гадоў, колькі любой са славянскіх моў: рускай, украінскай, польскай і г. д. Падмуркам для стварэння і развіцця славянскіх моў паслужылі дыялекты асобных славянскіх плямёнаў, якія два тысячагоддзі таму пачалі рассяляцца па велізарных тэрыторыях Цэнтральнай і Усходняй Еўропы, дзе да нядаўняга часу яшчэ панаваў ледавік.

Ужо ў самым пачатку нашай эры славян пачынаюць згадваць у старажытных рымскіх, гоцкіх, арабскіх, візантыйскіх тэкстах, называючы іх венедамі, антамі, склавенамі, славенамі. Больш падрабязна пра славян мы чытаем у знакамітай «Аповесці мінулых гадоў», дзе Нестар-летапісец пералічае наступныя плямёны: паляне, драўляне (або дзераўляне), севяране, дрыгавічы, радзімічы, крывічы, славене, вяцічы, бужане, углічы, ціверцы, харваты.

У аснову беларускай мовы ляглі дыялекты трох славянскіх плямёнаў. Гэта дрыгавічы (жылі за Прыпяццю аж да Заходняй Дзвіны і ў межах верхняга цячэння Нёмана), крывічы (жылі ўздоўж сярэдняга цячэння Заходняй Дзвіны, на рацэ Палата) і радзімічы (жылі ў басейне Сожа). У прынцыпе, сённяшняя групоўка беларускіх гаворак фактычна адлюстроўвае колішняе рассяленне згаданых плямёнаў на нашай тэрыторыі.

Паколькі славяне прыйшлі ў Цэнтральную і Усходнюю Еўропу ў выніку вялікай міграцыйнай хвалі, так званага Вялікага перасялення народаў, яны кантактавалі і з іншымі плямёнамі, якія таксама засялялі гэтыя тэрыторыі. Так, беларускі этнас фарміраваўся пад моцным уплывам балтаў. Гэты ўплыў адбіўся на элементах традыцыйнай культуры беларусаў, пакінуў след у назвах нашых населеных пунктаў, рэк, азёр і іншых геаграфічных аб’ектаў, адлюстраваўся на знешнасці і ментальнасці. Шмат дзе ў беларускіх вёсках, асабліва на поўначы краіны, і сёння можна пачуць словы, ад якіх вее даўніной:

бонда ‘бохан хлеба’ (па-літоўску bonda), гярдэкаць і гівягаць ‘незразумела, невыразна гаварыць’ (па-літоўску girdeti ‘чуць’ і gyvas ‘здароў’ адпаведна), дырван, дзірван ‘аблога, неапрацаваны ўчастак зямлі’ (па-літоўску dirvanas), крушня ‘груда камянёў’ (па-літоўску krūsnis), кумпяк ‘шынка’ (па-літоўску kumpis), парсюк ‘парася’ (па-літоўску paršiukas), раўгеня ‘посная страва, якая гатавалася з аўсянай мукі’ (па-літоўску raugene), руплівы ‘працавіты, старанны’ (па-літоўску rūpnus, rūpus, rūpestingas), рэзгіны ‘прылада для пераноскі сена’ (па-літоўску rezgines), свіран ‘склад, сховішча’ (па-літоўску svirnas) і інш.

Асабліва моцна след прысутнасці балтаў на тэрыторыі сучаснай Беларусі праявіўся ў назвах рэк і азёр: Друя, Друйка, Дрысвяты, Яса, Нарач, Лучоса і іншыя водныя аб’екты захавалі яшчэ даславянскія найменні. Кажуць, што ўзаемадачыненні балтаў і славян — гэта адзін з нешматлікіх выпадкаў у гісторыі цывілізацый, калі розныя плямёны змаглі дастаткова мірна суіснаваць, узбагачаючы адно аднаго культурнымі здабыткамі, мовай і пазбягаючы ваенных канфліктаў. Ёсць думка, што нават знакамітая рыса беларускай мовы — аканне — гэта вынік шматвяковых кантактаў з балтамі.

Як да нас прыйшла пісьменнасць?

Сёння словы кірыліца, кірылічны алфавіт мы ўспрымаем настолькі натуральна, што часта не задумваемся, чаму менавіта так мы называем азбуку, якой карыстаемся, і нават раскладку на клавіятуры камп’ютара.

А пачыналася ўсё вось як… У ІХ стагоддзі ў Цэнтральнай Еўропе ўтварылася Мараўскае княства, даволі моцнае і вялікае па тых часах. На чале княства стаяў князь Растыслаў, які вырашыў, што хрысціянства можа стаць той рэлігіяй, якая аб’яднае плямёны ў новай дзяржаве. Князь звярнуўся да візантыйскага імператара Міхаіла ІІІ, каб той прыслаў яму настаўнікаў новай веры, якія б маглі гаварыць па-славянску. Такім чынам, у Маравію накіраваліся два браты — Канстанцін, знакаміты філосаф, паліглот, перакладчык (потым, прыняўшы манаскі сан, ён атрымаў імя Кірыл), і Мяфодзій.

Родам яны былі з грэчаскага горада Салонікі, насельніцтва якога складалася з грэкаў і славян. Ёсць думка, што маці братоў была славянкай. Як бы там ні было, славянскі дыялект яны ведалі вельмі добра. За кароткі час з грэчаскай мовы былі перакладзены ўсе неабходныя для службы ў царкве тэксты. Самыя старажытныя рукапісы, якія дайшлі да нас, датуюцца Х—ХІ стагоддзямі. Напісаны яны дзвюма азбукамі: кірыліцай і глаголіцай. Ёсць думка, што Кірыл і Мяфодзій стварылі менавіта глаголіцу, а кірыліца ўзнікла пазней як вынік адаптацыі грэчаскага алфавіта пад славянскае маўленне. Пра гэтыя падзеі мы даведваемся з некалькіх старажытных рукапісаў, у першую чаргу са сказання «О письменехъ» Чарнарызца Храбра, які жыў у Х стагоддзі.

За дастаткова кароткі час рукапісы свяшчэнных тэкстаў распаўсюдзіліся па славянскай тэрыторыі, найперш сярод усходніх славян. Ужо з ХІ стагоддзя мы маем кнігі, перапісаныя ў Кіеве і Ноўгарадзе, з ХІІ стагоддзя — у Полацку. У таго ж Чарнарызца Храбра мы чытаем, што і да прыняцця хрысціянства славяне мелі пісьменнасць: «Прhже оубо словhне не имhхъ книгъ но чрътами и рhзами и чътhх». Цяжка сказаць, якога кшталту было гэтае пісьмо чрътами и рhзами. Магчыма, яно нагадвала клінапіс або руны.

Ад Полацка пачаўся свет…

Пісьменства стала ўмацоўвацца і распаўсюджвацца ў першую чаргу ў сталіцах славянскіх княстваў. Для Беларусі знакавую ролю ў гэтых адносінах адыграла Полацкае княства. Нездарма мы кажам, што ад Полацка пачаўся свет. Самыя старажытныя тэксты, якія ўзніклі на Полаччыне, — дагаворныя граматы полацкіх князёў з Рыгай і гоцкім берагам, Полацкае Евангелле канца ХІІ стагоддзя, надпісы на Рагвалодавых камянях, графіці Спаса-Еўфрасіньеўскай царквы ў Полацку, надпіс на крыжы Еўфрасінні Полацкай, некалькі берасцяных грамат.

Ужо ў некаторых з гэтых тэкстаў мы бачым праявы беларускага вымаўлення: аканне, пераход в, л у ў, цоканне (старажытныя палачане, як і ўсе крывічы, не адрознівалі гукі ц і ч і вымаўлялі іх як ц; і сёння яшчэ на поўначы Беларусі можна пачуць вадзіцка, крыніцка замест вадзічка, крынічка), зацвярдзелы гук р.

Пры ўтварэнні Вялікага Княства Літоўскага цэнтрам пісьменнасці і кніжнасці стаў Навагрудак. Пісьмовая традыцыя, якая паўстала ў Старажытнай Русі і развілася на Полаччыне, атрымала новы імпульс.

З утварэннем дзяржавы адразу паўстае пытанне аб дзяржаўнай мове. Калі мы гаворым пра Вялікае Княства Літоўскае, то дзяржаўнай мовай (часта яе называюць афіцыйнай) там была старабеларуская. Праўда, такім тэрмінам у тыя часы ніхто не карыстаўся. Гэтую мову ў старажытных тэкстах называлі рускай (або руськай), яе юрыдычны статус быў замацаваны ў Статуце Вялікага Княства Літоўскага 1566 года: «А писаръ земскій по руску маеть літэрамі і словы рускімі все лісты і позвы пісаті, а не іншым языкомъ і словы…» Гаворка ідзе пра тое, што ўсе службовыя паперы павінны пісацца на рускай (старабеларускай) мове.

На гэтай мове напісаны шматлікія тамы справавых дакументаў, тэксты дамоў з іншымі краінамі свету, створана арыгінальная літаратура, у тым ліку жыціі, летапісы, хронікі і нават гараскопы. На старабеларускую мову перакладзены вядомыя тагачасныя раманы і аповесці, якімі зачытвалася ўся Еўропа (напрыклад, гісторыя аб Трыстане і Ізольдзе, аб Троі, аб Аляксандры Македонскім). Існуе, як вядома, і пераклад Бібліі.

Канешне, сучаснаму чалавеку вельмі цяжка чытаць такія тэксты, але нельга сказаць, што гэта зусім немагчыма. Яны ўтрымліваюць шмат слоў, знаёмых сёння кожнаму беларусу: гаспадар, ведаць, чын, шлюб, зайздрасць, захад, усход, пачатак, звыкласць і інш. Акрамя таго, у тэкстах мы сустрэнем і важныя для нас рысы беларускага маўлення: аканне і яканне (в апустевшеи земли, красата, ягипцянін, вясло), цвёрдасць гукаў ж, ш, ч, ц і р (жонка, шыпшына, чолом, Свислочы, старцы, крэщение, декабра), прыстаўныя гукі в, г (вока, восень, гарбузъ, геретикъ), пераход гукаў в, л у ў (у чужой земли, Ягайло переступивъ тыи правды).

Што такое руская мова беларусаў?

Мала ў гісторыі славянскіх моў існуе такіх заблытаных пытанняў, як назва дзяржаўнай мовы Вялікага Княства Літоўскага. Гэтую праблему спрабуюць вырашыць ужо два стагоддзі, у дыскусіі ўдзельнічалі і працягваюць прымаць удзел навукоўцы практычна ўсіх славянскіх краін, кожны раз узнікаюць усё новыя тэрміны (сёння іх налічваецца больш за 40), і да канчатковага рашэння яшчэ вельмі далёка.

Перш за ўсё трэба пачаць з саманазвы, гэта значыць з таго, як самі грамадзяне Вялікага Княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай называлі сваю мову. Дарэчы, гэтых саманазваў не так шмат: руска (руська) мова, рускій (руській) язык, часам да іх дадаваўся прыметнік просты (простая) у значэнні ‘зразумелы’. Так называлі мову сваіх твораў Францыск Скарына, Сымон Будны, Васіль Цяпінскі, Лаўрэнцій Зізаній, так названа дзяржаўная мова Вялікага Княства Літоўскага ў Статутах 1566 і 1588 гадоў.

Часта да саманазвы дадаваўся прыметнік літоўскі, і мову называлі літоўскай або літоўска-рускай. Адам Міцкевіч, які разам са сваімі сябрамі вельмі цікавіўся гісторыяй Вялікага Княства Літоўскага, падчас лекцый у Парыжскім універсітэце так казаў пра беларускую мову: «На беларускай мове, якую называюць русінскай або літоўска-русінскай, гаворыць каля дзесяці мільёнаў чалавек; гэта самая багатая і самая чыстая гаворка, яна ўзнікла даўно і выдатна распрацавана».

Сярод іншых назваў гэтай мовы (дакладней, тэрмінаў, якія ўвялі ва ўжытак даследчыкі апошніх двух стагоддзяў) можна адзначыць наступныя: польско-русский язык, письменный язык литовской Руси, литературно-письменный язык ВКЛ, старинное западнорусское наречие, западнорусский язык, литературный южно-русский язык, украïнська літературна мова, староукраинский язык, адпаведна старабеларуская мова, украинско-белорусский язык, славено-польский язык, польсько-слов’яно-руська мова, język polsko—białoruski, славяно-украинско-белорусский язык і інш. Няцяжка заўважыць, што ва ўсіх гэтых назвах прасочваюцца дзве тэндэнцыі: па-першае, усе яны падкрэсліваюць «змешаны» характар той мовы, па-другое, кожная назва адлюстроўвае этнічныя прыхільнасці яе аўтара. Іншымі словамі, кожны даследчык ахоўвае сферу сваіх інтарэсаў.

Падагульняючы сказанае вышэй, адзначым, што беларуская мова развівалася шмат стагоддзяў. У яе гісторыі былі перыяды вялікага росквіту і заняпаду, не адразу яна стала называцца беларускай, не адразу заняла моцныя пазіцыі на лінгвістычнай карце Еўропы, але на сёння гэта развітая самастойная славянская мова, з багатай пісьмовай традыцыяй, з адметным слоўнікавым складам, з вельмі характэрнымі фанетычнымі і марфалагічнымі рысамі.

Источник